เกิดไชโย..โตวัดอินทร์..สิ้นวัดระฆัง..

ครั้น ถึง ณ วันเดือน ๕ ปีวอก จัตวาศก จุลศักราช ๑๒๓๔ (ตรงปีพ.ศ. ๒๔๑๕) เป็นปีที่ ๕ ในรัชกาลที่ ๕ กรุงเทพมหานคร สมเด็จพุฒาจารย์ (โต )ได้ไปดูการก่อสร้างพระโต..ที่วัดบางขุนพรหมใน ก็ไปอาพาธด้วยโรคชราภาพ ๑๕ วัน ก็ถึงมรณะภาพบนศาลาใหญ่วัดบางขุนพรหมใน..รับตำแหน่งพุฒาจารย์ได้ ๗ ปี นับอายุทางจันทรคติได้ ๘๕ ปี ..

วันเมื่อศพสมเด็จพุฒาจารย์(โต) มาถึงวัดระฆังนั้น..ผู้คนมาส่ง-รับศพนมัสการแน่นอัดคับคั่ง ทั้งผู้ดี,ไพร่,พลเมืองไทย จีน ลาว มอญ ชาวละคร เขมร พราหมณ์ พระสงฆ์ทุก ๆ อาราม เด็กวัด เด็กบ้าน ,แน่นเต็มวัดระฆัง พระครูปลัดสัมภิพัฒน์(ช้าง) คือพระธรรมถาวรราชาคณะ ที่มีอายุ ๘๘ ปี มีตัวอยู่ถึงเรียบเรียงประวัติเรื่องนี้..ได้ตักพระพิมพ์แจกชำร่วยแก่บรรดา ผู้มาส่งศพ..สักการะศพ..เคารพศพ..นั้นแจกโดยทั่วกัน..คนละองค์สององค์ท่าน ประมาณราวสามหมื่นองค์ที่แจกไป..และแจกเรื่อย ๆ จนถึงวันพระราชทานเพลิงศพ..และยังมีผู้ขอ และแจกต่ออีกหลายปี.จนพระหมด 15 กระถางมังกร..เดี๋ยวนี้จะหาสักครึ่งก็ไม่มี…..

สมเด็จโตท่านกำชับสอน..คุณรับเอาฟันฉันไว้ ดียิ่งกว่า ๑๐๐ ชั่ง ๑,๐๐๐ ชั่ง คุณจะมีความเจริญเอง,คุณไคร่มีอายุยืนยาวต้องไหว้คนแก่,คุณไคร่ไปสวรรค์, นิพพาน,มีลาภผล ต้องหมั่นนึกถึง..พุทธะ พุทธา พุทธเธ พุทโธ พุทธัง อรหัง พุทโธ อิติปิโสภควา.. นะโมพุทธายะ..ถึงเถรเกษอาจารย์ผู้วิเศษของเจ้าสามกรมว่า ดี..ก็ไม่พ้น..พุทธะ..พุทธา. พุทธเธ พุทโธ พุทธัง อรหัง พุทโธ…..

(จากเวป http://www.9pha.com)